όλη σου η ζωή περνάει μπροστά σου σ’ ένα βράδυ
ο φόβος, με τη μαύρη του μπέρτα είναι ήδη στο μπαλκόνι σου
πεθαίνεις, καιρό τώρα πεθαίνεις αλλά δεν ήθελες να το παραδεχτείς.
Άνοιξε επιτέλους τα στήθια σου, δέξου το, σαν την οριστική αλήθεια που πάντα έψαχνες και που μόνο οι από-μηχανής θεοί σου ‘διναν.

Αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή, πορτοκαλιά για κάποιους.
ο ορίζοντας των γεγονότων.
από τη μια πλευρά ο άνθρωπος από την άλλη η αλήθεια.
Μα πώς μπορεί η αλήθεια να σταθεί μόνη της, χωρίς ουτ’ έναν άνθρωπο;
Πώς μπορεί ο φόβος να θεριέψει και να κυματίσει την μπέρτα του αν η ανθρώπινη άγνοια δεν τον θρέψει;

κι εκεί δίπλα σε μια μικρή γωνιά του πατώματος, ανάμεσα στ’ άδεια μπουκάλια και τις μουτζουρωμένες οδηγίες χρήσης, μια μικρή ελπίδα φωτίζει
τόσο, όσο. Για να σου φέξει προς τον βωμό.
Τι έχεις να προσφέρεις για να αντέξεις κι αυτό το βράδυ?
Το ερπετό ή το μήλο?

Κατεβάζεις τώρα όλες τις ιστορίες σου. Έχεις πολλές.
Ψάχνεις ακόμη να βρεις μιαν άλλη απάντηση, ξέροντας ότι η μόνη είναι εκεί έξω.
Στο μπαλκόνι σου.
Απόψε.

Δε σου μένουν πολλές επιλογές.
Άνοιξέ τη. Όσο μπόρεσες να τον κρατήσεις απ’ έξω τον κράτησες.

game is over

Πήγαινε τώρα να ξαποστάσεις μέσα στη λησμονιά.